Kanał YouTube: Muzeum Narodowe w Warszawie
https://m.youtube.com/user/promocjamnw
Widoczne Niewidoczne / Pokaz malarstwa XX wieku ze zbiorów Muzeum Narodowego w Warszawie
Published on 17 Jun 2019 14 czerwca – 1 grudnia 2019 roku Pokaz „Widoczne Niewidoczne” to wybór 143 obrazów z Kolekcji Malarstwa Współczesnego MNW. Dzieła rzadko pokazywane publiczności i przechowywane w magazynach zaprezentowano w dziesięciu kategoriach tematycznych: „Jesteśmy…”, „Deformacja i geometria”, „Gry barwne”, „Realizmy”, „Postęp i cywilizacja”, „Upadek i rozpad”, „Nowy człowiek”, „Materia organiczna”, „Obecność rzeczy”, „Inne stany świadomości”. Niemal w każdej z nich pojawiają się zarówno obrazy z początku XX wieku, jak i powojenne. Ekspozycja pozwala obserwować, jak trendy ewoluują lub wracają po latach. Na pokazie zaprezentowano prace artystów takich jak: Zdzisław Beksiński, Tadeusz Grzegorczyk, Tadeusz Kantor, Ewa Kuryluk, Bronisław Wojciech Linke, Antoni Michalak, Roman Opałka, Erna Rosenstein, Jerzy Rosołowicz, Michał Rouba, Henryk Stażewski, Zofia Stryjeńska, Andrzej Szumigaj, Stanisław Ignacy Witkiewicz, Jan Wydra czy Jan Ziemski. W zbiorach Muzeum, oprócz znanych i lubianych arcydzieł, znajdują się liczne obrazy, które z wielu względów pozostają w magazynach. Przede wszystkim jest to kwestia braku odpowiedniej przestrzeni wystawienniczej. Innym powodem, dla którego nie można pokazać zbiorów w całości, są względy merytoryczne. Zbiór liczy prawie cztery tysiące osiemset obrazów. Są w nim prace powstałe od początku XX wieku po współczesność, jednak reprezentatywny charakter kolekcji zamyka się na latach 90. ubiegłego wieku. W skład zbioru wchodzą zarówno płótna artystów polskich, jak i zagranicznych, choć tych ostatnich jest zdecydowanie mniej. Twórcą kolekcji współczesnego malarstwa polskiego był Jerzy Zanoziński. Była ona konsekwentnie budowana przez kolejnych kuratorów działu i obecnie jest największym oraz najpełniejszym zbiorem malarstwa polskiego XX wieku w Polsce. Pokaz został przygotowany przez sześcioosobowy zespół pracowników Zbiorów Sztuki Nowoczesnej MNW pod kierownictwem kuratorki, dr Anny Manickiej. Nie jest to kolejna odsłona galerii stałej, lecz wstęp do prac nad jej przygotowaniem w przyszłości.
Jana Matejko „Bitwa Pod Grunwaldem” – prezentacja 3D
Published on 24 Apr 2014 Prezentacja stereoskopowa 3D Realizacja: Platige Image Obraz „Bitwa pod Grunwaldem”, namalowany w technice olejnej na płótnie, został ukończony przez Jana Matejkę w 1878 roku, a prace nad nim trwały blisko 6 lat. Od tego czasu był prezentowany w różnych galeriach Europy, m.in. w Wiedniu, Warszawie, Petersburgu, Berlinie, Londynie, Paryżu, Lwowie, Bukareszcie, Moskwie. Ukryty pod ziemią przetrwał II wojnę światową. W sierpniu 1945 roku Bitwę przewieziono do gmachu Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych, skąd trafiła do Muzeum Narodowego w Warszawie, gdzie znajduje się do dziś. Matejko, korzystając z opisu przebiegu bitwy pod Grunwaldem zamieszczonego w Dziejach polskich Jana Długosza, przedstawił jej końcową fazę — odwrót wojsk krzyżackich i śmierć wielkiego mistrza zakonu podczas ataku chorągwi ziemi krakowskiej. Pod względem ideowym i kompozycyjnym przedstawiona na obrazie akcja koncentruje się wokół dwóch postaci. Jedną z nich jest Ulrich von Jungingen ukazany w śmiertelnym starciu z plebejskimi wojownikami. Drugą — pędzący wprost na widza, z mieczem wzniesionym do ciosu, wielki książę litewski Witold, uosabiający triumf sprzymierzonych narodów w walce z potęgą zakonu. Rozbicie kompozycji na szereg symultanicznie rozgrywających się epizodów potęguje wrażenie bitewnego zgiełku i zamętu. Po lewej stronie Jakub Skarbek toczy pojedynek z księciem szczecińskim Kazimierzem. Ukazany obok nich komtur elbląski Werner Thettingen wznosi ręce w stronę Ulricha von Jungingena, jak gdyby próbując go ochraniać. Niemal u stóp atakujących go wojowników leży na ziemi wielki komtur Konrad Lichtenstein. Na prawo od grupy wielkiego mistrza widzimy Zyndrama z Maszkowic, który prowadził do ataku chorągiew krakowską. Niemal w centrum kompozycji Mikołaj Skunarowski (takiej postaci nie wymienia Długosz) walczy o proporzec z godłem wielkiego mistrza. Na pierwszym planie pośrodku powalony wraz z koniem książę oleśnicki Konrad Biały kieruje trzymane w ręku berło (jako wzór posłużyło tu Matejce berło rektorów Uniwersytetu Jagiellońskiego) w stronę księcia Witolda. W prawej części obrazu wyróżnia się postać rycerza czeskiego Jana Žižki, który zamierza się mieczem na komtura tucholskiego Heinricha von Schwelborna. Za nim, w głębi Marcin z Wrocimowic, trzymając wysoko chorągiew ziemi krakowskiej, dmie w róg bitewny na znak, że znowu podniesiono sztandar, który upadł w zamęcie walki. Dalej na prawo Zawisza Czarny z Garbowa kopią obala z konia komtura gniewskiego Jana von Wendena. Nieco poniżej ukazany został komtur brandenburski Markward von Salzbach, którego bezimienny wojownik ściąga arkanem z konia w chwili ucieczki. Niemal przy prawej krawędzi widnieje postać uciekającego z pola bitwy komtura ze Świecia Heinricha von Plauena. W głębi, po prawej usytuowana jest grupa króla Władysława Jagiełły w otoczeniu straży przybocznej. U stóp Zbigniewa z Oleśnicy leży zwyciężony w pojedynku Luppold von Köckritz. W lewym górnym narożniku Matejko ukazał obóz krzyżacki i płonące zabudowania wsi Stębark. Zgodnie z relacją Długosza nad walczącymi, wśród chmur i kurzawy, unosi się postać św. Stanisława, patrona Polski. Ewa Micke-Broniarek Zbiory Sztuki Polskiej, MNW
Rozpoczyna się drugi etap konserwacji „Bitwy pod Grunwaldem”
Published on 2 Nov 2011 Po zakończeniu etapu strukturalnych prac konserwatorsko-restauratorskich na podobraziu „Bitwy pod Grunwaldem” (1878) Jana Matejki, w Muzeum Narodowym w Warszawie rozpoczynają się prace na warstwie malarskiej obrazu. Od ponad roku ikoniczne dzieło malarstwa polskiego poddawane jest pełnej i kompleksowej renowacji — drugiej tak gruntownej w historii tego obrazu. Zwieńczeniem etapu prac konserwatorskich prowadzonych na tzw. odwrociu i przygotowującym jednocześnie do prac na licu było odwrócenie płótna warstwą malarską do góry.
Gierymski jakiego nie znacie… Czyli z wizytą w Pracowni Konserwacji MNW
Published on 26 Mar 2014 Wystawa dzieł Aleksandra Gierymskiego w Muzeum Narodowym w Warszawie (20 marca – 10 sierpnia 2014 r.) to pierwszy po 76 latach tak wszechstronny i kompletny pokaz dorobku jednego z najwybitniejszych malarzy polskich XIX wieku. Przygotowania do wystawy trwają od kilku miesięcy. Zobacz, jak pracuje Pracownia Konserwacji Malarstwa na Płótnie w Muzeum Narodowym w Warszawie. Aleksander Gierymski 1850-1901 20 marca – 10 sierpnia 2014 Realizacja: Katarzyna Łuka / Culture.pl Więcej informacji: culture.pl/pl/tworca/aleksander-gierymski culture.pl/pl/wydarzenie/wystawa-aleksander-gierymski-1850-1901
„Niesamowite przygody świętego Stanisława, biskupa, i śmiałego Bolesława, króla”
Published on 10 Feb 2015 Najbogatszą i najbardziej różnorodną kolekcję sztuki średniowiecznej w Polsce, należącą do zbiorów Muzeum Narodowego w Warszawie, od grudnia 2013 r. oglądać można w zupełnie nowej, wyjątkowej oprawie. Słynne dzieła – takie jak: Piękna Madonna z Wrocławia, Poliptyk Grudziądzki, Poliptyk Zwiastowania z Jednorożcem, Tryptyk z legendą świętego Stanisława Biskupa z Pławna czy monumentalny ołtarz z Pruszcza Gdańskiego – prezentowane są w nowoczesnej i atrakcyjnej dla współczesnego odbiorcy aranżacji. Za projekt, pozwalający na nowo odkryć świat wyobrażeń sztuki średniowiecznej i wielość jej funkcji, odpowiada młody, utytułowany zespół warszawskiej pracowni architektonicznej WWAA. W Galerii Sztuki Średniowiecznej MNW znajdują się głównie obiekty z okresu późnego średniowiecza (XIV–XVI w.), pochodzące z różnych regionów dzisiejszej Polski, a także kilka eksponatów z zachodu Europy. Są to dzieła, które pierwotnie przeznaczone były niemal wyłącznie do kościołów. Ekspozycja została zaprojektowana tak, aby widzowie mogli jak najlepiej zrozumieć rolę sztuki w życiu religijnym czasów średniowiecza – w epoce, w której nie istniało pojęcie sztuki we współczesnym znaczeniu. W galerii zobaczymy imponujące ołtarze skrzydłowe, rzeźby zdobiące tzw. belki tęczowe, filary, jak również liczne obiekty mniejszych rozmiarów: sprzęty liturgiczne, ołtarzyki, obrazy i rzeźby przeznaczone do prywatnej modlitwy. Prezentacja tak różnorodnych dzieł pozwoli poznać niemal pełen obraz wielu dziedzin sztuki: malarstwa, rzeźby drewnianej, kamiennej i alabastrowej oraz rzemiosła artystycznego. Wbrew dotychczasowym podziałom na techniki, galeria przybliży widzowi średniowieczną kulturę wizualną, w której w przestrzeni świątyni istniały obiekty o zróżnicowanym charakterze. Celem ekspozycji jest też ukazanie zarówno zjawisk uniwersalnych, jak i typowych tylko dla niektórych regionów średniowiecznej Europy. W galerii prezentowane są ponadlokalne zjawiska sztuki XII–XV wieku, np. usamodzielnienie się rzeźby figuralnej od architektury w epoce romańskiej, środkowoeuropejska rzeźba z kręgu Madonn na Lwie, oraz tzw. międzynarodowy styl dworski, określany również jako piękny ok. 1400. Wiele włączonych do wystawy dzieł świadczy także o odrębnym charakterze ważnych dla Europy Środkowej regionów: Śląska 1440–1520 (wielkie, wieloskrzydłowe ołtarze, epitafia, tablice wotywne i dydaktyczne, droga krzyżowa), Małopolski, Wielkopolski i Kujaw 1440–1520 (ołtarze, obrazy dewocyjne) oraz Gdańska i regionu północnohanzeatyckiego 1420–1520 (z okazałymi ołtarzami z Hamburga i Pomorza). Aranżacja przestrzeni wystawienniczej powierzona pracowni architektonicznej WWAA (laureaci wielu nagród, m.in. za Pawilon Polski na Expo w Szanghaju 2010) nie ma naśladować wnętrza kościelnego, lecz sprawiać, że niezwykłe dzieła sztuki średniowiecznej przemówią same za siebie. Dzięki nowym rozwiązaniom konstrukcyjnym poliptyki skrzydłowe, takie jak słynny Poliptyk Grudziądzki są dostępne ze wszystkich stron, łącznie z rewersami skrzydeł, które do tej pory nie były widoczne dla widzów. Zwiedzający będą mogli poznać pełne programy ikonograficzne monumentalnych dzieł. Istotną zmianą w przestrzeni ekspozycji jest odsłonięcie okien z widokiem na dziedziniec muzeum i zniesienie wtórnych podziałów wewnętrznych pomieszczeń. Przywrócono tym samym dawny, zabytkowy kształt sal zaprojektowanych przez Tadeusza Tołwińskiego, twórcę gmachu MNW. Rozwiązania przestrzenne i materiały wybrane przez architektów tworzą minimalistyczną oprawę, służącą doskonałej prezentacji eksponatów i nie stanowiącą dla nich konkurencji. Ciemny, grafitowy kolor ścian oraz surowe metalowe nośniki eksponatów podkreślają ich wagę, wysuwają je na pierwszy plan. Wielką rolę odgrywa światło: sztuczne (reflektorowe) łączy się z naturalnym (zewnętrznym), eksponując lśnienia złotych teł na obrazach i rzeźbach. Realizacja: Zespół Produkcji Filmowej OKO I UCHO dla Muzeum Narodowego w Warszawie